Cliënt Freek Cuypers over eigen regie

"Van binnen zijn we nog dezelfde mensen"

"De cliënten van SGL zijn zeer divers, net als de achtergronden en de mogelijkheden en onmogelijkheden die het hersenletsel veroorzaakt hebben. Wat voor mij als cliënt belangrijk is, is dat ik, ondanks dat ik misschien meer hulp nodig heb, een grote behoefte voel om zelf de regie over mijn doen en laten te hebben.

Voor mijn hersenletsel was ik in mijn werkende leven een succesvolle algemeen directeur van een bedrijf dat voedingssupplementen produceert in Geleen en van een bedrijf dat sportvoeding verkoopt. Ik mag best zeggen dat ik een zeer ontwikkeld analytisch vermogen bezat en dat ik snel kon schakelen. Ook had ik een breed netwerk ontwikkeld en ik durf te zeggen dat de mensen die met mij samenwerkten, dit graag deden. Daarnaast ben ik getrouwd met Cornelia en heb ik drie kinderen van 18, 13 en 7 jaar.

Als je dit nu over mij weet, zal je vast begrijpen dat het voor mij nogal een omslag was om verder te leven met mijn hersenletsel. Van een trotse man van 1.93 m, naar een man met hersenletsel in een rolstoel. Vanuit de rolstoel voel je je al zo veel kleiner, doordat je simpelweg niet meer op ooghoogte bent van veel andere mensen (hoewel er in mijn staande leven, ook niet veel mensen waren die mij op mijn volle 1.93 m in de ogen konden kijken, maar dat terzijde). Dat was ontzettend moeilijk voor mij.

Wat mij in het verleden (net na mijn letsel) gebeurde, was dat mensen (terwijl ik erbij was) tegen mijn naasten gingen praten. Dat is nu stukken minder. Ik geef ze de kans niet meer.

Er zijn heel veel vormen en uitingen van hersenletsel. De één kan nog goed lopen, terwijl de ander in een rolstoel zit. De één is zijn woordenschat kwijt en de ander kan nog goed praten. Als ik naar mezelf kijk kan ik goed opnemen, redeneren en discussiëren. Wat er wel speelt is dat dit aanzienlijk minder is als ik moe ben of overprikkeld. Het tempo van schakelen is wat trager geworden. Als mens voel ik mij nog steeds dezelfde Freek als vroeger. Mijn waarden en normen zijn niet veranderd, mijn persoonlijke interesses zijn ook niet veranderd. Dat maakt het dan ook zo moeilijk, als je hersenen even niet meewerken en je anders uit de verf komt, als dat je vroeger kwam. Je bent je daar terdege bewust van en dat maakt het soms nog pijnlijker.

Ik ben van mening dat het voor vrijwilligers, stagiaires en (nieuwe) medewerkers van belang is om inhoudelijke info van de cliënten te krijgen, zodat ze weten wie de cliënt was voor zijn letsel en waar deze nu staat. Dat draagt bij aan het voorkomen van een ongemakkelijke situatie voor iedereen. Zelf wist ik in het verleden ook te weinig van hersenletsel. Je kunt niet stellen dat het zich altijd op een bepaalde manier uit. We zijn allemaal anders, maar mogen er allemaal zijn. We willen niet betutteld worden en houden graag zeggenschap over ons doen en laten, want van binnen zijn we nog dezelfde mensen."