Jo Voncken

2019 - Jo Voncken (80) uit Bunde is één van de oudste vrijwilligers van SGL. Samen met zijn vrouw Hannie doet hij al zo’n tien jaar lang vrijwilligerswerk voor WBC Aan de Pas in Bunde. Na 54 jaar huwelijk is dit iets moois om samen te kunnen doen. Jo: “Ik hoef geen dankbaarheid, ik vind het vanzelfsprekend om te doen. Zoiets moet in je karakter zitten. Mijn eigen voldoening, daar doe ik het voor”.

“Ik woon al mijn hele leven in Bunde waardoor ik Geuloord (het vroegere WBC Aan de Pas), een begrip in Bunde, kende. Ik was er echter nog nooit binnen geweest. Mijn vrouw en ik bezochten een open dag en daar werd gevraagd of ik vrijwilliger wilde worden voor SGL. Ik had er toen al een heel werkend leven opzitten, had en heb nog steeds een druk verenigingsleven en werkte al als vrijwilliger in een bejaardenhuis. Hannie zei ‘het lijkt me leuk, zullen we dit samen doen?’ en zo geschiedde.”

Jo vervolgt: “Van begin af aan staan we altijd paraat voor Aan de Pas. Er hoeft maar een activiteit georganiseerd te worden en Hannie en Jo zijn er. Er zijn gemiddeld zo’n vijftien activiteiten per jaar, met de carnavalsviering als jaarlijks hoogtepunt. Heel erg leuk om te doen. We kennen iedereen! Op een gegeven moment kwam tijdens een jaarlijkse vrijwilligersevaluatie naar voren dat cliënt Edwin van Montfoort een maatje zocht. Edwins situatie verslechterde en hij kon niet meer alleen naar buiten, terwijl hij dat zo graag deed. Voor medewerkers van SGL is er niet altijd voldoende tijd voor 1 op 1 uitjes. Ik kende Edwin natuurlijk al en we hadden een klik. Het leek me wel wat, al wist ik op dat moment niet waar ik voor koos. Edwin heeft een progressieve spierziekte (Becker, red.) waardoor hij ernstig beperkt is en 24 uur per dag beademd moet worden. Edwin kan niet leven zonder zijn beademingsapparaat. Om alleen met Edwin naar buiten te mogen moest ik een cursus beademing volgen. En dat op mijn 78^ste! En… ik slaagde met een 9,6.”

We zetten er alles voor opzij

“Samen met Hannie ga ik elke donderdagmiddag naar Edwin”, vertelt Jo. “Eerst verzorg ik Edwin. Hannie kan dit niet goed zien. Ik zuig de canule uit, verschoon deze etc. Daarna vraag ik aan Edwin wat hij wil. Meestal doen we met z’n drieën boodschappen in de buurt, en al naar gelang Edwins gezondheidstoestand maken we een rondje door de omgeving. Edwin is dan vaak aan het zingen, dat doet ons enorm goed. Onze band is in de loop der jaren ontzettend gegroeid. Edwin noemt me voor de grap wel eens ‘Ome Jo’. Hannie en ik zijn een beetje zijn tweede ouders, zo voelt het. We hebben diepgaande gesprekken over het leven. Onze bezoekjes voelen als een verplichting, maar wel een hele prettige. We zetten er alles voor opzij.” Jo vervolgt: “De 24-uursbeademing van Edwin maakt onze uitstapjes wel spannend. Het voelt voor mij als een hele verantwoording. Het is al vaker voorgekomen dat er buiten de deur iets gebeurde met het apparaat. Dan ligt Edwins leven in mijn handen, ik ben de enige die het dan kan oplossen. Die verantwoordelijkheid drukt wel op me. Ik hoop dat ik hem altijd kan blijven helpen, dat is absoluut mijn zorg.”

Ik help graag anderen

“Waarom ik vrijwilligerswerk doe? Ik help graag andere mensen, dat zit in mijn karakter. Als je het niet kunt opbrengen om behulpzaam te zijn aan de samenleving, dan moet je er niet aan beginnen. Ik denk dat ik al gauw zo’n 250 uur per jaar werk voor Aan de Pas. Maar dat doe ik met alle liefde en plezier. Door het werk bij Aan de Pas realiseer ik me eens te meer wat een geluk we hebben dat Hannie, ik, onze twee dochters en hun partners en onze zeven kleinkinderen gezond zijn.”