Petra Meesen

Nb. Benieuwd hoe het nu (2023) met Petra is? Lees het dubbelinterview met SGL bewoners Claudia Dohmen en Petra Meesen, hoe het is om bij SGL te wonen, te werken, de ervaringen van Petra en Claudia en vooral aan welke punten een nieuwe medewerker voor onze woonlocaties moet voldoen.

Het verhaal...

2021 - In juli 2017 kreeg Petra Meesen (nu 53) een herseninfarct. Volgens Petra, op dat moment nog lerares economie, pure pech. “Gelukkig ben ik hier bij woonbegeleidingscentrum Overhoven in Sittard goed opgevangen”. 

Zo’n vier jaar geleden ging het mis. Petra: “In het heel kort… Ik voelde opeens iets in mijn nek. Mijn dochter vond dat ik raar praatte. Ze belde meteen 112. In het ziekenhuis werd een herseninfarct geconstateerd. Ik werd vrij snel geopereerd en lag vervolgens twee weken in coma. Hierna mocht ik het ziekenhuis verlaten en begon mijn revalidatie bij revalidatiekliniek Adelante. Ik kon praktisch niets meer en moest alles overnieuw leren, een hele zware periode. De revalidatie heeft een half jaar geduurd, met succes. Met behulp van de vierpoot wandelstok heb ik weer leren staan. En nog zoveel meer! Maar zelfstandig wonen was helaas onmogelijk geworden.”

“Je deelt lief en leed samen”
                                                            
Destijds stelde Adelante aan Petra voor om bij één van de woonlocaties van SGL te gaan wonen, in verband met de 24-uurs zorg. Petra vertelt: “Dat leek mij een verstandig plan omdat thuis wonen onmogelijk was geworden. Ik kreeg eerst een rondleiding door het gebouw van WBC Overhoven, dat beviel meteen prima. De appartementen, de vriendelijke begeleiders, het voelde goed. Toen in januari 2019 een plekje vrijkwam, ben ik hier komen wonen.”

Petra: “Over die 24-uurs zorg ben ik heel tevreden. Ik krijg twee keer per week fysiotherapie. Een externe fysiotherapeut komt aan huis, dus ik hoef er niet voor naar buiten. Naast ervaren begeleiders, zijn er ook regelmatig stagiaires op mijn kamer. Dat vind ik leuk, zo voel ik me weer een beetje lerares. Elke begeleider is heel behulpzaam, goed gehumeurd, begripvol en je kunt altijd bij ze terecht.”

“Daarnaast is het een leuke groep bewoners”, vervolgt Petra. “Hier wonen 19 mensen. Je hebt altijd iemand om je heen en iemand om mee te praten. Je deelt lief en leed samen. Als er nieuwe bewoners komen, worden die altijd goed in de groep opgenomen. Er wordt van alles gedaan en georganiseerd. Van een Sinterklaasviering tot Koningsdag en van een Griekse avond tot samen een film kijken. We doen hele leuke, afwisselende dingen. En als je liever alleen in je appartement bent is dat ook goed, niks moet, alles mag. Om 20.00 uur hebben we elke dag samen een koffiemoment om de dag af te sluiten. Dat zijn echte rustmomenten. Tijdens die momenten kun je vertellen wat je bijvoorbeeld dwarszit. Zo merk je dat medebewoners vaak in dezelfde situatie zitten als jijzelf. Dat zorgt echt voor saamhorigheid. Het gevoel dat ik er niet alleen voor sta geeft mij veel rust.”

“Het fijne aan SGL is, is dat ze heel flexibel zijn”

Ook voor Petra veranderde het leven na haar herseninfarct enorm: “Ik kon geen lerares economie meer zijn bijvoorbeeld. Toch moet je kijken naar wat wel nog mogelijk is in plaats van wat niet meer kan. Zo ben ik vorige zomer naar de trouwdag van mijn dochter geweest. Dat was natuurlijk fantastisch. En het fijne aan SGL is dat ze heel flexibel zijn. Ik mag dan zelf bepalen wanneer ik weer thuis kom. Ik heb de touwtjes in handen, net als voor het letsel. Er staat steeds iemand voor me klaar, hoe laat ik ook thuiskom. Dat is een groot voordeel van 24-uurs verzorging. SGL geeft ook altijd aan: wat je nog kan, moet je doen. We kijken samen naar wat mogelijk is.”

Petra blijft ondanks de situatie positief: “Die positieve mindset heb ik gekregen bij het activiteitencentrum van SGL in Sittard, waar ik elke week naartoe ga. We doen hier met een groep mede cliënten activiteiten zoals badmintonnen en muziek maken, heel afwisselend en gezellig. Dan realiseer ik me dat sommige mensen er nog erger aan toe zijn dan ik. Ik kan wél staan.”

“SGL geeft je een thuisgevoel en haalt het beste in jezelf naar boven. Ook wordt er goed contact onderhouden met mijn naasten. Mijn persoonlijk begeleider betrekt het thuisfront er altijd bij. Mijn man voelt zich zo echt betrokken bij SGL. Ik hoop dat ik op deze manier oud kan worden. Zo kan ik nog steeds mijn leven leiden zoals ik dat wil.”