Het persoonlijke verhaal van Sjef en Marion Weijmermans

2021 - Op 17 december 2017 ging het mis met Sjef Weijmermans (60). Hij kreeg een herseninfarct op zijn badkamer. Vanaf dat moment zag het leven van Sjef en zijn vrouw Marion er heel anders uit. Sjef: “Er is een leven voor en een leven na het infarct. Ook voor mijn vrouw”.

“Toen ik die bewuste dag om kwart over zes in de ochtend naar de badkamer ging om te douchen, viel ik naar links. Ik dacht eerst dat ik over iets heen was gevallen, totdat ik in de spiegel keek. Mijn mondhoek hing scheef. Dan weet je als EHBO’er gelijk dat er iets aan de hand is. Het kwam echt uit het niets, ik had geen enkel voorteken. Ik heb toen net op tijd mijn vrouw Marion kunnen roepen. In het ziekenhuis in Sittard constateerden ze een herseninfarct. Ik ben vervolgens niet geopereerd, maar heb wel 24 uur op de IC gelegen. Daarna ben ik overgedragen aan revalidatiekliniek Adelante in Hoensbroek. Daar heb ik drie maanden gerevalideerd.”

Moeilijke periode                                                                                                     
Al met al was het een moeilijke periode, ook voor Sjefs vrouw Marion. Ze vertelt: “Vooral in het begin, na de revalidatie, was het af en toe heel moeilijk. Opeens was ik naast partner ook mantelzorger geworden. Sjef had in het begin veel hulp nodig, kon veel niet meer zelfstandig. Het leven zag er niet alleen voor hem maar ook voor mij opeens heel anders uit.” Ze vervolgt: “Bij thuiskomst na de revalidatie vielen we in een zwart gat. Opeens moesten we alles zelf uitzoeken na een periode van intensieve begeleiding van mijn man bij Adelante. Ik ben van het ene op het andere moment mantelzorger geworden, of ik dat nu wilde of niet. Sjef is van karakter veranderd, hij werd depressief en sneller boos. Hier heb ik het heel moeilijk mee gehad. Door goede medicatie is hij gelukkig nu veel rustiger geworden. Sjef had er in het begin ook veel moeite mee dat hij zijn werk als hovenier na het herseninfarct niet meer kon uitoefenen. Maar sinds Sjef definitief werd afgekeurd en naar de dagbesteding van SGL gaat verloopt alles weer een stuk beter. Ik heb nu ook weer wat meer tijd voor mezelf.”

“Er is ook aandacht voor mij als mantelzorger”

Marion: “We zijn bij SGL terechtgekomen via een kennis van Sjef. Hij tipte ons op de lotgenotenbijeenkomsten van SGL. Bij het activiteitencentrum van SGL in Kerkrade is altijd één zaterdag in de maand een bijeenkomst voor mensen met NAH en hun naasten. Vanaf ons eerste bezoek aan deze bijeenkomst voelen we ons er meteen thuis. Nu gaan we elke maand. Het is heel fijn om te merken dat er niet alleen veel informatie en goede begeleiding voor Sjef is, maar ook aandacht voor mij als mantelzorger. Je wordt als naaste echt betrokken en begrepen, dat voelt heel fijn. Hersenletsel heb je niet alleen.”

Lotgenotenbijeenkomsten
Marion vervolgt: “Tijdens de maandelijkse bijeenkomsten heb je gesprekken met lotgenoten over hersenletsel. Dan kun je echt je verhaal kwijt. Die gesprekken leveren begrip en erkenning op. Je kunt ook aan de bel trekken als er iets fout gaat, professionals van SGL staan dan voor je klaar met advies. Dat geeft een bepaalde rust. In juli 2018 kwamen wij er voor het eerst, toen was er een barbecue. Zo’n eerste bijeenkomst is vreemd, je kent elkaar natuurlijk nog niet. Maar omdat het een vaste groep is, leer je elkaar steeds beter kennen. Het is echt heel fijn.”

Dagbesteding                                                                                                       
Naast deze bijeenkomsten gaat Sjef ook wekelijks naar de dagbesteding bij AC Sittard. Sjef: “Ik doe daar houtbewerking en schilderen. Ik mag maken wat ik leuk vind. Ik ben voorheen meubelmaker geweest en heb daarna in de bouw gewerkt. Het werk dat ik doe op het AC heeft echt gelijkenissen met waarvoor ik heb geleerd. Er wordt dus vanuit SGL ingespeeld op de wensen en behoeften van cliënten. Ze begrijpen me en houden me goed in de gaten. Het is bijna maatwerk.” Marion vult aan: “Het is voor Sjef heel fijn dat hij nog iets betekent in de maatschappij, dat hij niet wordt afgeschreven. Dat is zo belangrijk en zo’n meerwaarde.”

“Als je de hele tijd in het verleden blijft hangen, kom je niet verder”                                                                                              
Sjef: “Door gesprekken met lotgenoten heb ik geleerd van dag tot dag te leven. Ik probeer er elke dag iets van te maken. Ik kijk niet te vaak terug. Als je de hele tijd in het verleden blijft hangen, kom je niet verder. Natuurlijk is dat in het begin niet makkelijk. Ik was mijn baan kwijt, kon niet meer doen wat ik leuk vond. Ik mag ook bijvoorbeeld niet meer autorijden. Toch zijn er genoeg andere dingen die ik wel nog kan, daar focus ik me op. In mijn vrije tijd ga ik onder andere badmintonnen. Ik vind het prettig om in beweging en onder de mensen te zijn. Voor mij is het ook belangrijk om op bepaalde momenten rust te pakken. Ik probeer altijd tussendoor even een uurtje te gaan slapen. Ik moet mijn accu opladen, die is namelijk door het hersenletsel kleiner geworden. Het is belangrijk om daar rekening mee te houden. Ook dat heb ik geleerd.” Marion: “Ik heb nog wel een tip voor andere naasten: blijf niet te lang rondlopen met problemen maar zoek hulp bij huisarts of rechtstreeks bij SGL. Dat heeft ons enorm geholpen.”

Als ze aan hun huidige leven op een schaal van 1 tot 10 een punt mogen geven dan geven zowel Sjef als Marion een acht. Ze hebben een nieuwe balans gevonden doordat Sjef geniet van de dagbesteding en het badmintonnen. Marion krijgt energie van haar werk als postbode en op visite gaan bij haar vriendin. Verder gaan ze met een maatje iedere week op stap. Natuurlijk zijn er up en downs maar ze hebben een nieuwe balans gevonden. Lachend: “en onze grootste wens uitgekomen… Wij zijn onlangs opa en oma geworden en mogen een dag gaan oppassen!”.