Yvonne Buyssen

2019 - Yvonne Buyssen was 21 jaar toen er bij haar een hersentumor werd ontdekt. De tumor kon operatief worden verwijderd, waarna bestralingen volgden. Ze heeft hersenletsel overgehouden en leeft met allerlei zichtbare en onzichtbare gevolgen. "Het valt niet mee om met hersenletsel je leven op te bouwen”.

Yvonne is nu 27 jaar. Ze loopt moeilijk door verstoring van haar evenwicht, heeft moeite met praten, haar linker motoriek is aangedaan, schrijven en typen gaat moeizaam, ze heeft last van slikproblemen en ophoping van slijm waardoor ze soms moet overgeven en ze is chronisch vermoeid. Desondanks woont Yvonne zelfstandig, samen met haar katje.

Kort lontje na hersenletsel

“Ik word snel emotioneel. Als ik boos, verdrietig of gespannen ben huil ik gemakkelijk. Ik kan ook helemaal flippen om iets kleins. Ik probeer me steeds in te houden maar dan opeens moet het eruit. Ik ben ook best onzeker, ook over mijn uiterlijk. Bij ‘Op eigen benen’ – het programma van Hersenz voor jongvolwassenen - wilde ik hiermee aan de slag. Ik wil beter kunnen omgaan met mijn emoties en zelfverzekerder worden.” Volgens de behandelaren heeft Yvonne al heel wat bereikt. Yvonne vindt het echter moeilijk om tevreden te zijn.

Eigenwaarde

“Ik kan niet zo goed trots zijn op mezelf. Ik wil altijd maar meer, sta niet echt stil bij het moment. Ik ben echt wel zelfverzekerder geworden, daar ben ik ook heel blij mee. Maar ik wil mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde nog meer versterken. Deze levensfase is ook best lastig. Vriendinnen krijgen nu kinderen, contacten verminderen daardoor. Gelukkig heb ik ook nog wel vriendinnen waarmee ik bijvoorbeeld een terrasje kan pikken. Maar het valt niet mee om met hersenletsel je leven op te bouwen. Ik kan niet werken en ik ben afhankelijk van anderen om ergens te komen. Mijn toekomstbeeld was ook ‘huisje-boompje-beestje’. Maar een partner vinden is moeilijk als je beperkingen hebt. Jongeren op mijn leeftijd gaan deze problemen liever uit de weg. Wat ik eigenlijk zou willen kan niet en ik vind het dan ook moeilijk om mijn toekomst voor ogen te zien. Soms denk ik ‘ik heb geen toekomst’. Daar wil ik aan werken. Ik heb nu nog het idee dat ik alleen gelukkig kan worden met een partner. Ik wil leren een ander plaatje te maken.

Toegenomen vertrouwen

Via mijn tante kwam ik bij Hersenz. Ik had er in het begin een hard hoofd in, dacht ‘dat is niets voor mij’. Na het intakegesprek twijfelde ik nog steeds maar uiteindelijk dacht ik ‘waarom ook niet, ik ga het gewoon proberen’. Ik ben nu heel blij dat ik het heb gedaan. Het is wel een confronterend proces en daardoor niet altijd even leuk. Je komt jezelf tegen en leert jezelf beter kennen. Je beseft hoe je omgaat met bepaalde situaties. Maar het is ook zo leerzaam! Ook het contact met lotgenoten is erg fijn. Er is veel onderling begrip, je krijgt erkenning van elkaar en je leert van elkaar. Toch zie ik mijn groepsgenoten niet als vrienden. We hebben het heel leuk samen maar we zijn mede-cliënten. Ieder heeft eigen vrienden en straks gaan we allemaal weer onze eigen weg. Met toegenomen vertrouwen, dat wel!”

Bron: www.hersenz.nl