Marjan Cox

Marjan Cox (53) werkt sinds 2014 bij SGL. Haar verhaal is bijzonder. Privé omstandigheden hebben haar gebracht waar ze nu staat: persoonlijk begeleider van een aantal cliënten op AC Havikstraat in Sittard, cliëntregisseur, stagebegeleider, en wat al niet meer… “Ik vind veel te veel leuk! Ik haal voldoening uit veel verschillende dingen. Mijn dag is zinvol als iemand zich gehoord en gezien voelt en een fijne dag heeft gehad.”

Haar weg naar SGL was geen makkelijke. Marjan: “Ik ben jarenlang intensief mantelzorger geweest voor iemand in mijn directe omgeving. Hierdoor ben ik een paar jaar uit de running geweest en heb ik mijzelf volledig aan de kant gezet. Op een gegeven moment dacht ik: nu is het weer tijd voor mij. De intensiviteit van mijn rol als mantelzorger nam af, de kinderen werden groter, de omstandigheden waren ernaar.”

Ze vervolgt: “Via een kennis kwam SGL op mijn pad. Het was een tijd waarin vacatures niet voor het oprapen lagen, maar toch werd ik direct aangenomen en kon ik starten als woonondersteuner bij WBC Echt. Ik was zo trots, en mijn dochters ook! Ik had geen betaalde werkervaring in de zorg. Ik heb wel altijd superveel interessant gevonden. Na het behalen van mijn middenstandsdiploma heb ik in het verleden heel diverse banen gehad, van mode tot verzekeringen. Voor mijn plezier ook nog eens een kapperscursus gevolgd. Ik wist wel van mezelf dat ik zorgzaam ben en graag met mensen omga.”

“Omdat ik ervaring heb als naaste wist ik dat het werk me lag, dat ik het kon ook. Eigenlijk ging ik nu het werk doen dat ik al jaren onbetaald deed. Hoe kun je beter ervaring op hebben gedaan dan als mantelzorger? Om deze reden viel de doelgroep mij ook niet zwaar. Ik had al zoveel meegemaakt op dat gebied. Ik werd heel fijn ontvangen door de bewoners en collega’s van WBC Echt. Ik had meteen een goed gevoel. Ik ging mijn baan ook meteen eigen maken. Ik hou bijvoorbeeld van koken en heb dat op het WBC ook in gang gezet. Op die manier hoefde er een aantal dagen per week niet meer gegeten te worden wat al een hele tijd daarvoor op de menulijst was ingevuld en besteld. Het werd huiselijker en cliënten waardeerden dit zeer.”

“Op een gegeven moment was ik in mijn baan op zoek naar meer uitdaging. Toen ben ik een opleiding gaan volgen, MZ4 (maatschappelijke zorg niveau 4). Het was best pittig, met een assessment vooraf, maar ook om de balans te houden tussen school, werk en thuis. Maar ik was zo gemotiveerd! Hoe leuk is het om op je 46^e weer een dag per week naar school te gaan? Het was een heel leuk gemêleerd gezelschap, jong en oud. Het waren drie leuke jaren. In deze tijd deed ik ook nog werkervaring op bij WBC De Baandert. Dat was leuk en heel leerzaam; een grotere locatie, meer zorg, andere diensten.”

“In het derde jaar van mijn opleiding wilde ik ook graag eens in de dagbesteding werken. Ik wilde me ontwikkelen. Werken op een AC heeft mij altijd getrokken. Vooral het creatief bezig zijn. Zo kwam ik op AC Havikstraat in Sittard terecht, waar ik nu nog steeds werk. Mijn rollen zijn wel veranderd; van activiteitenbegeleider naar persoonlijk begeleider, maar ook clientregisseur, locatieplanner, stagebegeleider, zelfs alles tegelijk. Ik ben nou eenmaal leergierig en nieuwsgierig, ik wil alles proberen. Want dit werk beviel me zo goed, dat ik dacht: hier wil ik blijven. Het werk sprak me aan, en ook met het oog op de toekomst gezien mijn leeftijd, leek me dit een verstandige keuze. Ik kon me zo voorstellen dat de fysiek zware zorg die regelmatig geboden wordt op de woonvormen, niet altijd vol te houden is. Wat me ook erg aansprak is dat cliënten meemaken in een AC heel anders is dan cliënten meemaken in een thuissituatie zoals op een WBC. Mijn doel werd nu: mensen een leuke dag bezorgen. En dat bevalt me goed.”

“Voor mij ligt de uitdaging in het contact met de cliënten, daar doe ik het voor. Kijken waar ik hen kan ondersteunen, zoveel mogelijk eigen regie geven. Intensieve zorg verlenen is nooit mijn drijfveer geweest. In mijn contact met de mantelzorger van een cliënt, kan ik een luisterend oor bieden en ondersteunen waar nodig. Wellicht ook door mijn eigen ervaring als mantelzorger. Betrokken, open vragen stellen, soms een diepgaand gesprek maar het mag ook vaak gezellig oppervlakkig zijn.”

“Je hoeft niet altijd een diepgaand gesprek met cliënten te hebben. Een beetje flauwekullen is ook goed tussendoor. Deze eigen wijze is altijd goed ontvangen. Cliënten komen op een AC om een leuke dag te hebben, even eruit. En dat is wat ik ze bieden wil. En als ik ze dan ook nog iets nieuws heb kunnen leren, dan is mijn dag echt geslaagd. Ik vind het belangrijk dat wij als medewerkers gelijkwaardig zijn aan de cliënten, ik hoop ook echt dat dit zo ervaren wordt. Inmiddels weet ik wie ik wil zijn, en die persoon ben ik geworden. Dit kun je pas uitdragen als je het zelf zo voelt!”

“Al met al werk ik al jaren bij SGL, maar is mijn werk alles behalve saai. Ik maak mijn baan naar mijn zin, neem andere rollen aan en zoek de uitdaging waardoor het afwisselend blijft. Ik ben voor mijn gevoel nog lang niet klaar. Ik zou iedereen deze insteek aanraden! Wat ik prive heb meegemaakt heeft me gebracht waar ik nu sta. Zorgen is de rode draad door mijn leven. Maar doorgaan en niet bij de pakken neer gaan zitten ook. M’n rust behouden en doorgaan, dat is wat mij verder helpt.”