Claudia Dohmen en Petra Meesen: cliënten als recruiters

2023 - Wie kan beter vertellen hoe het is om bij SGL te werken en vooral aan welke punten een nieuwe medewerker voor onze woonlocaties moet voldoen dan cliënten zélf? Een gesprek met twee bewoners - Petra Meessen (WBC Overhoven in Sittard) en Claudia Dohmen (WBC De Baandert in Sittard) over wat zíj belangrijk vinden. Kom je bij ons werken?

Petra Meesen (55) woont zo’n vijf jaar bij WBC Overhoven in Sittard. Eerder deelden we haar heftige verhaal over haar herseninfarct in 2017, de daaropvolgende revalidatie en het niet meer thuis kunnen wonen door alle gevolgen van het niet-aangeboren hersenletsel. Lees het hier terug. “Inmiddels is er wel wat veranderd want ik heb er twee kleindochters bij!”, lacht Petra. Ze voelt zich gelukkig van begin af aan helemaal thuis bij WBC Overhoven. “Het is hier huiselijk en gezellig. Alles wordt hier gevierd, verjaardagen, feestdagen, we bepalen het allemaal zelf. Überhaupt bepalen we bijna alles zelf. Zo wilden we graag een koffiecorner voor gezelligheid en willen we graag een open keuken, dat wordt geregeld. We hebben regelmatig bewonersoverleg met alle 19 bewoners en we hebben een ideeënbus. Er wordt echt naar ons geluisterd. En dat vinden we ook heel belangrijk. Nee, ik heb hier niks te klagen. Ik krijg elke dag te eten, verzorging, ik krijg zoveel mogelijk eigen regie… wat heb ik nog te klagen?”.

Claudia Dohmen (48), bewoner van het naastgelegen WBC De Baandert beaamt dit volledig. Ze woont pas driekwart jaar bij WBC De Baandert. “Ik ben geboren met het Ehlers-Danlos syndroom, een genetische bindweefselaandoening, waar men pas achter is gekomen toen ik 35 jaar oud was. Mijn moeder en twee dochters blijken het ook te hebben. Door deze aandoening wordt mijn spierkracht minder en minder. Er gaat voortdurend heel veel energie naar mijn lichaam waardoor ik heel veel moe ben en niet alles kan wat ik wil.” Ook voor Claudia was het een hele stap om niet meer zelfstandig te wonen. “Ik kom al jaren op activiteitencentrum (AC) Havikstraat in Sittard en dat bevalt me heel goed. Ik ben echt een crea bea en doe hier allerhande creatieve activiteiten. Ik maak graag ‘anders dan andere’ dingen. Ook kreeg ik Begeleiding Thuis door SGL; hulp op maat waar nodig bij mij thuis. Zij tipten mij op een gegeven moment dat het goed voor mij zou kunnen zijn om begeleid te wonen omdat ik lichamelijk steeds meer moet inleveren. Ik ben gaan kijken bij WBC De Baandert en dat beviel meteen. Ik voelde me direct op mijn plek. Er wordt hier voor me gekookt, er wordt op me gelet. Maar ik vind het lastig, ben niet zo’n vrager, wil niemand tot last zijn. Ik vraag mijn kinderen al zoveel, nu kunnen medewerkers me helpen met bijvoorbeeld het regelen van zaken. Dat is beter. Door de verzorging en begeleiding hou ik meer energie over voor leuke dingen. Door mijn aandoening moet ik steeds meer inleveren en dat is wel eens lastig. Ik ga binnenkort om deze reden starten met de Hersenz module ‘Omgaan met rouw en verlies’ (aangeboden door SGL), die mij gaat helpen hiermee om te gaan en de situatie te leren accepteren.”

Op de vraag waar nieuwe medewerkers voor hun woonlocaties aan moeten voldoen steken de dames van wal. Petra: “Ze moeten van alle markten thuis zijn hoor! Alleen verzorging? Zeker niet! Er komt ook veel regelwerk voor bewoners bij kijken. Medewerkers zijn hier heel allround. Van lichamelijke verzorging tot begeleiding, van regelwerk, tot helpen in de tuin. Van spelletjes doen tot lunch verzorgen. Mensen die hier willen komen werken moeten heel flexibel zijn, dat is heel belangrijk.” Claudia knikt: “Het personeel doet zoveel meer dan alleen lichamelijke verzorging bieden. Ze regelen afspraken voor me, bijvoorbeeld voor onderzoeken in het ziekenhuis. En ze begeleiden me in de keuken, ik kook graag namelijk. Ik wil dingen blijven doen die ik voorheen thuis ook deed. En ik wil overal bij betrokken worden.” En dat beaamt Petra. “Er is hier gelukkig heel veel mogelijk en eigen regie nemen mág. En dat vind ik ontzettend belangrijk.”

Überhaupt vindt Petra het heel belangrijk dat ze behandeld wordt als een normaal mens. “We zijn allemaal gewone mensen die door omstandigheden gedwongen worden bij elkaar te wonen. Ik heb geen verstandelijke beperking en wil zo ook niet behandeld worden. Wij zijn allemaal normale mensen, we hebben een niet aangeboren hersenletsel waardoor we beperkt zijn. En wat die beperking inhoudt is voor iedereen anders.” Petra kan heel goed uitleggen wat NAH is: “Als je van Maastricht naar Valkenburg rijdt en er is onderweg een wegversperring; dan moet je omrijden. Dit zorgt voor vertraging. Dit kost extra energie, je wordt er prikkelbaar van. Dat is kort door de bocht aan de hand bij NAH: vanwege die omleiding kost alles extra tijd, extra energie en is ons gedrag veranderd.” 

De dames vervolgen: “Gevoel voor humor vinden wij heel belangrijk”, aldus Claudia. We moeten wel kunnen lachen! Een nieuwe medewerker moet veelzijdig zijn, allround, flexibel, stressbestendig… En houden van spelletjes doen!”. Daarnaast vinden beide dames het belangrijk dat een nieuwe medewerker groot inlevingsvermogen heeft. “Met name bij onze verzorging is dat van belang”, zegt Claudia. “Door mijn aandoening raken mijn gewrichten voortdurend uit de kom. Ik vind het dan ook belangrijk dat een medewerker dit weet en hiermee om kan gaan.” Petra vult aan: “Ik word graag goed verzorgd, ik vind dat belangrijk. Daarom vind ik het fijn als mij gevraagd word of ik gedouched wil worden, of dat ik vandaag bijvoorbeeld mijn nagels geknipt wil hebben. Die eigen regie vind ik superbelangrijk.” En dat beaamt Claudia. “Een medewerker moet hier begrip voor hebben, of dit eigenlijk vanzelf doen. Het is eigenlijk zo normaal.” En dat kunnen wij alleen maar beamen. Iemand met het hart op de juiste plaats, iemand die oprecht in de bewoners geïnteresseerd is en gelijkwaardige goede gesprekken met hen voert, die mensen zijn bij SGL meer dan welkom.

Petra en Claudia vertellen over de fijne sfeer in beide woonlocaties. Onderling tussen de bewoners, tussen de medewerkers maar ook tussen de bewoners en medewerkers. “Het is echt heel leuk om hier te wonen én te werken. Het is hier gezellig, iedereen luistert naar elkaar en behandelt elkaar met respect. Bewoners onderling zijn erg begaan met elkaar en dat is fijn. We eten drie keer per dag met z’n allen. Dan gaat de tv uit, radio uit, hebben we echt even een rustmoment samen. Dat is fijn en gezellig. Sommige bewoners zoeken elkaar vaker op dan anderen. Ik heb inmiddels een echte vriendin hier wonen, wij delen lief en leed met elkaar.” Petra en Claudia samen: “Wie hier komt werken maakt ons niks uit: jong of oud, man of vrouw, opgeleid of niet. Als het maar een goed persoon is met het hart op de juiste plaats en begrip voor en gevoel bij mensen met hersenletsel. Dat is het állerbelangrijkste.”

Denk jij na het lezen van deze oproep van Petra en Claudia ‘dit is echt iets voor mij’? Reageer dan! Heb je niet de juiste opleiding of ervaring maar wel interesse in een baan bij SGL, reageer dan ook. Dan kijken we samen naar de mogelijkheden!

https://www.sgl-zorg.nl/werkenbij/vacatures