Miranda Willems en haar maatje Idi Hofkens

Miranda Willems (47) verhuisde voorjaar 2023 van WBC Broeksittard naar WBC Roermond. In 2024 staat haar nog een verhuizing te wachten, naar onze nieuwbouw WBC Mundium een paar straten verder in Roermond. Hier gaan de bewoners van WBC Roermond en WBC Echt samen wonen. De volgende verhuizing is er wel één naar een heel mooie bijzondere plek: “Het grote voordeel van nieuwbouw is dat echt álles wordt zoals ik het wel. Ik kijk er enorm naar uit!”. Wij spraken cliënt Miranda en haar maatje, vrijwilligster Idi ‘Ietje’ Hofkens (69) uit Herten.

Miranda komt oorspronkelijk uit Montfort, haar moeder en zus wonen in Posterholt. Miranda is de helft van een tweeling. Ze vertelt: “Mijn zus en ik zijn veel te vroeg geboren. Ik heb door zuurstofgebrek bij de geboorte hersenletsel opgelopen. Mijn zus is gelukkig gezond. Met haar heb ik heel veel contact. Zij en mijn moeder zijn ook de reden dat ik wilde verhuizen naar Roermond. Dan kan ik dichter bij hen zijn.” Miranda kwam in 2000 bij WBC Broeksittard in Sittard wonen. En dat beviel meteen heel goed. “Toch was ik blij dat er heel snel nadat ik had aangegeven te willen verhuizen naar Roermond, een plekje vrijkwam. Op 18 maart 2023 ben ik verhuisd. De verhuizing kwam iets sneller dan gepland, maar dat vind ik wel fijn. Deze tussenstop op WBC Roermond is goed om te wennen aan de groep. Dan word ik niet zo in het diepe gegooid. Ik heb geen moeite gehad met de omschakeling. Als je iets graag wilt, dan lukt het aanpassen ook beter. Ik had al snel mijn draai gevonden. Er wonen hier veel leuke mensen, het is een fijne groep en er is goede zorg voor ons. Ik voel me hier thuis. Ben een beetje de gangmaker. Als iemand een slechte dag heeft maak ik graag een grapje om te helpen. Sowieso help ik anderen graag.”

En dat beaamt Ietje. “Dit is meteen een valkuil van Miranda. We zijn er samen op aan het letten dat ze best voor anderen mag zorgen maar dat het niet ten koste van haarzelf mag gaan.” Ietje leerde Miranda twee weken na haar verhuizing kennen met een kop koffie op het WBC. Ietje: “Ik heb twee kinderen en twee kleinkinderen op wie ik 14 jaar heb opgelet. Toen de kleinkinderen groot waren ben ik andere dingen gaan zoeken om te doen. Ik ben sowieso een bezige bij, sta bijvoorbeeld al 33 jaar op het toneel en doe sketches, maar ik hou ook van knutselen, koken, bakken. Tien jaar lang deed ik vrijwilligerswerk in het Laurentius ziekenhuis in Roermond. Daar ben ik inmiddels mee gestopt. Via via kwam ik in contact met SGL. Er werd gevraagd of ik misschien maatje zou willen worden van Miranda. Begin april 2023 ging ik een kop koffie met haar drinken en sindsdien kom ik elke maandag naar haar toe. Het klikte meteen. We doen samen leuke dingen. Zo gaan we bijvoorbeeld bijna elke maandag de stad in om even te winkelen, kletsen, terrasje te pikken. We kletsen en lachen heel wat af. We kennen zoveel mensen, samen kennen we heel Remunj! Hiernaast kom ik ook helpen op het WBC als er iets te doen is. Bijvoorbeeld wafels bakken of karaoke. Ik knip de bewoners die dit leuk vinden de haren. Ook ga ik mee naar overleggen, presentaties of bijeenkomsten over de nieuwbouw bijvoorbeeld.”

Ietje vervolgt: “De bewoners zijn altijd blij als ik kom. Ik voel me heel welkom. En ik maak graag mensen blij. Ik ben altijd een verzorgend type geweest. Ik ben de een na jongste van tien kinderen. Inmiddels zijn twee zussen en mijn moeder overleden aan Alzheimer en mijn broer heeft het ook; ik heb hen allemaal begeleid. En dat doe ik heel graag, dat zit er gewoon in. Ik ben graag met mensen bezig en dat doe ik met heel mijn hart.” Miranda knikt: “Ik ben heel erg blij met Ietje en dat ze elke week naar mij toe komt.”

Ietje vervolgt: “De doelgroep van SGL vond ik in het begin wel spannend. Ik ben zelfs wel even geschrokken, het was confronterend. Inmiddels ben ik goed gewend. Ik heb me door collega’s en door cursussen van SGL goed laten uitleggen wat ik allemaal weten moet. Waar moet ik op letten bij welke cliënt bijvoorbeeld. Vrijwilligers worden heel serieus genomen bij SGL; ze krijgen cursussen aangeboden en zo, dat is heel fijn. Sowieso vind ik dat ik als vrijwilliger heel erg betrokken word bij alle zaken, ik voel me gewaardeerd. Mijn mening doet ertoe en ik word goed geïnformeerd, ook bijvoorbeeld over de nieuwbouw.”

En dat geldt ook voor Miranda. Zij merkt dat veel bewoners de verhuizing – mede door hun letsel – spannend vinden: “Het is goed dat we van begin af aan zo betrokken zijn bij de bouw, daardoor kan iedereen langzaam aan het idee wennen. Je merkt dat dat de sfeer ten goede komt. We vinden het heel erg fijn dat we zelf mogen bepalen hoe onze appartementen en ook de gezamenlijke ruimtes ingericht worden. Kleuren, stoffen, vloeren, allemaal zoals we het zelf willen. Dat is zo fijn! Maar ja, het wordt natuurlijk ook ons huis! We worden meegenomen in het hele proces en er wordt echt naar ons geluisterd.”

Ze vervolgt: “Ondanks dat mijn nieuwe appartement een maatje kleiner wordt dan mijn huidige appartement, zie ik heel veel voordelen. Dat het echt van mij wordt, gemaakt naar mijn smaak, vind ik het mooiste. Maar ik zie ook heel veel technische voordelen; het leven wordt straks echt makkelijker voor ons. Dan kunnen we zelf gordijnen, deuren, de tv etc. bedienen, ook bewoners die dat fysiek nu allemaal niet zelf kunnen. Ik kan best nog veel zelf, maar voor hen gaat er echt een wereld open. We zijn op bezoek geweest in de demoruimte die in WBC Echt gebouwd is. Hier kunnen we alle zorgtechnologie uitproberen, en wordt techniek op maat voor ons uitgezocht en aangepast. Dat is zo sjiek! Alles wordt moderner, digitaler en ik kan straks overal beter aan. En het is allemaal zo eenvoudig te bedienen, een kind kan de was doen!”. Ietje vult aan: “Die zorgtechnologie levert niet alleen de bewoners ontzettend veel op, maar ook de medewerkers en vrijwilligers. Zij hoeven niet langer naar een appartement te gaan om gordijnen te openen of te switchen van tv-zender bijvoorbeeld. En zo zijn er nog zoveel voordelen die ons tijd zullen besparen. En dat komt weer ten goede aan de zorg en oprechte aandacht voor de cliënten, win win.”

Miranda: “Verder verandert er gelukkig niet zo veel voor mij. Ik krijg meer medebewoners, maar dat zal wel loslopen. Het heeft tijd nodig om elkaar te leren kennen, maar daar zijn we ook al een tijdje mee bezig. We doen regelmatig dingen samen met beide locaties, fijn voor de cliënten en voor de medewerkers en vrijwilligers om kennis te maken. Ik ben niet bang dat het te druk wordt met 28 bewoners. Hier is namelijk rekening mee gehouden. Zo wordt er bijvoorbeeld ook een prikkelarme ruimte gebouwd waar bewoners in stilte kunnen eten. En we mogen in ons appartement eten als we dat willen. En alle muren krijgen dempende bekleding zodat er geen galm is. De nieuwe locatie ligt iets verder van de stad af, maar dat stelt weinig voor. Ik vind het fijn dat we in een woonwijk gaan wonen, minder anoniem, meer contact met buurtbewoners. Dat is gezellig. Ik krijg uitzicht op een speeltuintje, dat heb ik zelf mogen kiezen. Leuker dan de straat! Ohja, en we hebben aangegeven dat we geen vlaggen en andere reclame van SGL aan ons huis willen hebben hangen, het is namelijk ons thuis.”

“Wat ik het aller spannendste vind? Hoe alles gaat lopen straks, rond de verhuizing. Ik ben een denker, een controlfreak.” Ietje beaamt dit lachend. “Ze is zo bezorgd over alles en iedereen, zelfs een beetje te. We zijn Miranda aan het leren dat ze goed voor zichzelf moet zorgen, dan doen wij dat voor de anderen.” Miranda: “Ik doe mijn best. Maar op de dag van de verhuizing eind april zorg ik dat ik als eerste in WBC Mundium ben om daar alles in goede banen te leiden. Ook al wordt de verhuizing voor mij geregeld, ik wil graag kijken of alles goed gaat.”

PS. Miranda is 25, 26 en 27 december te zien op tv. “Het mooiste wat ik dit jaar heb meegemaakt!”. KRO-NCRV maakte samen met de bekende operazangeres Francis van Broekhuizen een driedelige tv-documentaire over Lourdes: 'Francis naar Lourdes'. Hierin kom pelgrims en vrijwilligers aan het woord. Een daarvan is Miranda, zij ging afgelopen september op reis naar Lourdes.