Humphry van Eekelen, vrijwilliger

2022 - Humphry van Eekelen (66) uit Sittard werkt al bijna tien jaar als vrijwilliger voor Activiteitencentrum (AC) Sittard van SGL. Hij is een grote bekende op het AC en iedereen weet hem te vinden; zowel collega’s als cliënten lopen met hem weg. “Ik vind het belangrijk om van toegevoegde waarde te zijn. Daarom geeft dit vrijwilligerswerk mij zoveel voldoening.”

Humphry is getrouwd, heeft vier kinderen, twee pleegkinderen, vijf kleinkinderen. Een heel groot gezin, dat in het verleden bij en tijd en wijle nog groter is geweest. Dat Humphry een heel groot hart heeft, wordt al duidelijk bij de eerste zinnen die hij vertelt. “Ik heb altijd in de zorg gewerkt en ben ook privé veel bezig geweest met (pleeg)zorg voor kinderen. Ik heb een gehandicapte zoon en door hem wist ik: ik wil iets voor kinderen betekenen. Dat resulteerde in veel pleegzorg, samen met mijn vrouw; voor kinderen waar de ouders niet voor konden zorgen, maar ook bijvoorbeeld op doordeweekse dagen voor schipperskinderen en kermiskinderen. Dat deed ik echt op gevoel, ik ben een familiemens en een gevoelsmens. Alle regels en protocollen die in de loop der jaren ontstonden gingen dan ook tegen mijn gevoel in, ze kwamen niet ten goede van de kinderen. Ik kon hier moeilijk mee omgaan en dat heeft mij uiteindelijk een zware burn out opgeleverd.”

“In die tijd heb ik echt moeten leren om nee te zeggen, om te delegeren. Maar ook om te accepteren dat ik niet meer alles kon. Het heeft mij twee jaar gekost. Ik ben uiteindelijk afgekeurd. Dat was moeilijk, maar gaf ook rust. Ik moest niks meer. Maar stil zitten kon ik niet; ik wilde wel iets betekenen voor de mensen om mij heen. Natuurlijk voor mijn gezin en voor alle kinderen om ons heen die wij verzorgden. Maar ook voor anderen. Tijdens een open dag liep ik binnen op AC Sittard, vlakbij mijn huis. Ik was niet bekend met nah, wist niet goed wat niet-aangeboren hersenletsel inhoudt. Ik liep binnen, zag de stand voor vrijwilligers en dacht ‘dit is iets voor mij’. Maar wat dan? Dat was lastiger. Breien en borduren, nee dat niet. Ik ben begonnen als fietsvrijwilliger. Maar vanwege lichamelijke klachten ging dit na een tijdje niet meer. Toen ben ik gestart met het begeleiden van wekelijks een aantal uurtjes vissen. Voor de leuk. Ik kan niet goed vissen hoor, ik ben er meer voor het entertainment. Zo heb ik afgelopen visseizoen ingezegend als Dalai Lama… Wat hebben we gelachen, iedereen vond het prachtig. Later ben ik ook nog jeu de boules en boogschutten erbij gaan doen en begeleiden.”

Humphry vervolgt: “Toen ik net begonnen was als vrijwilliger op het AC zeiden collega’s: ‘de wekelijkse afasietraining voor onze cliënten op woensdagochtend, dat is wat voor jou!’. Ik kende het niet, afasie (taalstoornis ten gevolge van hersenletsel, red.). Maar om meer om handen te hebben, greep ik deze kans aan. Ik ben bij de trainingen gaan zitten en heb me er volledig in verdiept om op de juiste manier met de cliënten te kunnen werken. Zo zit ik in elkaar, ik moet mezelf dan echt afremmen. Ik werk het liefste met de moeilijkste groep cliënten; mensen die heel lastig kunnen communiceren. Om hen toch nog iets te leren, om hen verder te helpen, om vooruitgang te boeken, daar haalde ik echt veel voldoening uit. Ik kreeg hulp van professionals, onder andere van een logopedist. Dat was fijn. Het gaf mij handvaten en liet mij zeker voelen. Vanuit mijn eigen ervaringen uit de tijd van mijn burn out help ik onze cliënten verder. Door te accepteren dat je niet alles kunt, kom je uiteindelijk verder. Mijn motto is: eerst accepteren, dan pas kun je revalideren. Door me echt te verdiepen in onze cliënten, hen echt te leren kennen en hen oprechte aandacht te geven, boeken cliënten vooruitgang. Dat is zo mooi om te zien. Ik wil een band opbouwen, ik voel aan wat ze nodig hebben. Ik wil mensen verder helpen, daar doe ik het voor.”

“Helaas is de afasietraining nu ondergebracht bij Hersenz (door SGL, red.), en niet meer bij ons op locatie op deze manier. Ik help wel nog bij de wekelijkse communicatietraining, een afgeleide van de afasietraining. Het is heel dankbaar werk. De liefde die je krijgt van de cliënten is zo mooi. Ze zijn zo open en eerlijk. Ik word echt elke keer met open armen ontvangen.”

Het werken als vrijwilliger bij SGL bevalt Humphry enorm goed en is een aanrader voor iedereen, zegt hij. “De passie van de medewerkers spreekt me erg aan, iedereen werkt hard en met veel gevoel. Ik zou wensen dat er nog iets meer handjes bijkwamen zodat er meer tijd is voor cliënten en in verhouding iets minder voor regelwerk, dan kan iedereen nog meer doen waar zijn of haar passie ligt. De waardering die ik van medewerkers krijg als vrijwilliger is enorm, met geen pen te beschrijven. Ik word echt gezien als een van hen, als een collega. Ik maak echt onderdeel uit van het team. Ik word als volwaardig behandeld en dat is fijn. Ze zeggen dat ik een glimlach tover op de gezichten van de cliënten. Dat is een mooi compliment.” Lachend: “En ja, ik hoor inmiddels wel bij de inboedel!”